Focus op positief nieuws!

De Volkskrant berichtte woensdag 22-2 over een groeiende groep ‘nieuwsmijders’, mensen die er voor kiezen geheel of gedeeltelijk geen nieuws meer tot zich te nemen, om niet gedeprimeerd en gestrest te raken. http://www.volkskrant.nl/media/de-televisie-de-deur-uit-nieuws-mijden-omdat-je-er-naar-van-wordt~a4465935/ Ik snap dat goed: we zijn ons, denk ik, onvoldoende bewust van wat dat slechte nieuws met ons doet en met onze kijk op de wereld. 

Waarom lezen we eigenlijk negatief nieuws? Zo zijn we als diersoort geprogrammeerd: het is belangrijk te weten waar gevaar schuilt. Kunnen we daar bewuster mee omgaan, meer keus in maken?

Bovendien: wat is waarheid? Feitelijk schuilt achter elke redactionele keuze voor een artikel, hoe objectief geschreven ook, een subjectieve keuze. De negatieve framing door de media geeft ons een negatief wereldbeeld. Als ik mijn 88-jarige moeder dagelijks met de krant zie zitten, omdat ze vindt dat ze op de hoogte moet blijven, en hoor mopperen over wat ze leest, of haar afschuw hoor uitspreken, dan denk ik: ‘Ach, lieve mam, lees een tuinmagazine; aan je eigen tuinonderhoud kan je nog wat doen, aan de oorlog in Syrië niet.’

Ik probeer nieuws te lezen om mezelf te voeden met enerzijds informatie, maar toch vooral inspiratie. Voor mensen die dat ook willen heb ik positief nieuws. Onlangs heb ik een workshop-experiment gedaan met een groep mensen om te onderzoeken: waar valt jouw oog op in het nieuws? Dat zegt namelijk iets over die persoon. Vervolgens was de vraag om bewust te maken: wat doet dit bericht gevoelsmatig met je? En de laatste vraag was: vanuit welke behoefte neem jij dit nieuws tot je? Ik liet mensen negatieve nieuwsberichten uitzoeken en positieve (die veel moeilijker te vinden waren) en kwam tot de conclusie dat het dezelfde ‘nieuwsgaringsbehoefte’ is, vanwaar uit iemands oog valt op een negatief bericht, of een positief bericht.

Een vrouw had als negatief nieuws een artikel gekozen dat ging over het feit dat mensen ‘met een vlekje’ minder makkelijk toegang krijgen tot de arbeidsmarkt, ondanks alle goede voornemens en beleidsmaatregelen. Dit nieuws maakte haar moedeloos. Haar oog was erop gevallen omdat zij geeft om gemeenschappelijkheid, ze wil dat iedereen erbij mag horen. Als positief nieuws had ze een bericht over een kunstenares gekozen, die juist dankzij het behoud van haar uniciteit en doorzettingsvermogen na een lange weg van onbekendheid succes had gekregen. Dat bericht inspireerde haar en ze had het gekozen, omdat ze het hoopvol vond dat juist mensen die een afwijken tot de geaccepteerde gemeenschap kunnen gaan behoren. De interessebron, vanwaar uit ze beide berichten had gekozen, was dus dezelfde: het fenomeen gemeenschappelijkheid. Met het ene bericht voedde ze haar moedeloosheid, met het andere haar hoop en inspiratie.

En dat gold voor alle deelnemers: ieder had een andere behoefte, bijvoorbeeld respect, of zorg voor de natuur, waardoor die persoon negatieve en positieve berichten koos. Als je focust op positief nieuws, vervul je in wezen dezelfde persoonlijke ‘nieuwsgaringsbehoefte’ en je krijgt er een veel beter humeur van. Waar valt jouw oog op in het nieuws, waarom zie je dat en wat wil je zien? Je kan kiezen! Je kan ervoor kiezen om berichten te lezen die je inspireren en vertrouwen geven in de mensheid, in plaats van dat je je voedt met angst en machteloosheid.

Ik doe het experiment met mezelf, met het nieuws van vandaag, donderdag 23 februari.

Wat mij meteen opviel toen ik de krant openklikte was het bericht over

het zuiden van Italië, waar de grootste illegale vuilstortplaats van Europa ligt. Criminelen verdienen hier grof geld mee, terwijl in dit gebied meer kinderen sterven aan kanker dan in de rest van Italië. Ik voel een mengeling van grote woede en verbijstering. Ik kan zo’n bericht nauwelijks geloven, vind het echt vreselijk. Het interesseert me omdat ik nauwelijks kan geloven dat mensen zo slecht zijn. Hoe zit het met menselijke integriteit?

Voor een positief bericht moest ik flink zoeken. Via de site ‘The Optimist’, vond ik een berichtje op Nu.nl http://theoptimist.nl/ali-b-wil-echt-iets-groots-en-goeds/.  Een kort verslagje van een interview met Ali B, waarin hij zegt dat hij zijn bekendheid wil gebruiken om iets ‘groots en goeds’ te doen. Citaat: ‘Toen ik 21 was, vroeg ik me af: waarom is het donker? Nu vraag ik me af: waar haal ik het licht vandaan?’

Dit bericht maakt me echt blij: Ali B, iemand met een voorbeeldfunctie, wil bewust bijdragen aan een socialere wereld. Ik zie hem niet als een BN’er die zijn ijdelheid zit te bevredigen: ik geloof in zijn… ja… integriteit!

Dezelfde bron van nieuwsgierigheid dus weer, namelijk menselijke integriteit, waarom beide berichten mij raken. Betekent dit dat ik geen negatief nieuws meer wil lezen? Jawel, want ik probeer toch enigszins een beeld te krijgen van hoe het in de wereld is, maar ik kies ervoor meer te focussen op positief nieuws om mezelf te inspireren, zodat ik een beter humeur heb en ook zelf meer bijdraag aan een betere, integere wereld. Overigens bestaat in de VS een ‘Trumpfilter’, dat zou ik ook wel willen…

Mijn moeder van 88 is gelukkig met humor staat een positieve draai te geven aan het voor haar negatieve wereldnieuws. Na de eerste week van de nieuwe president van de Verenigde Staten zei ze: ‘Die Trump kan wel weer vertrekken, hij heeft zo goed als alles wat hij beloofd had al waargemaakt.’

Hester Macrander

Opvoeding en Verbindende Communicatie

Opvoeding roept altijd veel op bij mensen. Het nieuwe tv-programma van RTL4' (21 febr.) 'Het beste voor je kind' was meteen trending op twitter. De meeste twitteraars verbaasden zich over, en veroordeelden, de extreme opvoedstijlen van de getoonde ouders. Vanuit Nonviolent Communication, ofwel Verbindende Communicatie, houd ik mij onder andere met opvoeding bezig. Een houding tussen ouders en kinderen die ik als respectvol ervaar, zag ik niet in het tv-programma, maar ook niet bij de veroordelende twitteraars.

Deze tweet viel mij op: '#hetbestevoorjekind aan het kijken. Arme kinderen.' Inderdaad: voeden wij wel op in het belang van de kinderen? In de opvoeding worden veel kinderen gespannen voor het karretje van de behoeftes van de ouders. De boze twitteraars doen echter waarschijnlijk hetzelfde met hun kinderen: die leren ze leven naar hun waarden en bijbehorende leefregels, alleen hun opvoedstijl is meer mainstream. De twitteraar die mij opviel dacht aan de kinderen.

Veel ouders leggen hun kinderen het door hun gewenste gedrag op. Zie zien het als hun taak om de kinderen te leren zich te gedragen. Kinderen worden als het ware voor het karretje van de behoeftes van de ouders gespannen. Straf (en beloning) is echter heel kostbaar voor relaties. Want wat gebeurt er innerlijk met je kind bij dwang? Die sluit zich af en ergens in de puberteit krijg je de rekening gepresenteerd: een teruggetrokken puber. Je wilt als ouder echter in verbinding blijven. Hoe kan je dat doen, zonder 'soft' op te voeden? Je wilt ook geen verwende prinsjes en prinsesjes kweken...

Het kind zien als menselijk wezen met eigen gevoelens en behoeftes, daar oog voor hebben en ook ruimte aan geven dat is in de Verbindende Communicatie cruciaal. Dat wil niet zeggen dat het kind alles mag doen wat het wil, maar het zorgt wel voor een respectvolle omgang, wederzijds. Het kind wordt gezien. Het mag huilen als het verdriet heeft, omdat het dat ijsje niet krijgt en wordt niet afgestraft met: 'Zeur niet zo'. Hoeveel volwassenen hebben niet juist daar last van: dat ze niet gezien zijn als kind?

In de Nonviolent Communication ben je als ouder helder over jouw behoeftes. Jij wil dat het kind op tijd, netjes aangekleed, met de juiste spullen in zijn tas op school zit. Het kind wil iets anders, wellicht spelen, of tv-kijken. Helderheid over wat jij wil en empathie hebben voor dat het kind iets anders wil, wat nu echter niet kan, voorkomt al heel veel conflicten. Tv en speelgoed 's ochtends buiten beeld houden en de focus richten op een plezierig aankleed- en eetritueel helpt uiteraard ook. Maar de essentie is dat kinderen graag bijdragen aan wat ouders gelukkig maakt. Straf is helemaal niet nodig en vertroebelt de relatie. Doet het kind iets uit respect, omdat hij/zij jou leuk vindt, of uit angst omdat hij/zij bang voor je is?

Kinderen zijn dus mensen! Ze worden echter vaak als ondergeschikt gelabeld, ze worden niet erkend in hun gevoelens, ze krijgen veel veroordelingen over zich heen, waardoor ze mogelijk hun eigenwaarde verliezen. En dan zit daar dus opeens die teruggetrokken puber. Veel ouders lijden daaronder en denken dat het nu eenmaal bij de puberteit hoort. Dat is niet mijn ervaring. Jongeren worden zelfstandiger en gaan meer hun eigen weg, maar dat kan prima in verbinding, dus in contact met jou.

De kern is dat eigenwaarde cruciaal is voor een mens. Door kinderen te labelen als onaffe volwassenen geef je ze voortdurend de boodschap dat ze niet goed genoeg zijn. Daar zullen zich naar gaan gedragen, want de onbewuste lat is te hoog, onhaalbaar, of ze zullen zich afwenden en hun eigen leven gaan leiden. Eigenwaarde = waarde geven aan dat wat er gewoon is, gevoelens en behoeftes. Erkennen door middel van empathie. En nogmaals: dat is iets anders dan hun zin geven.

Autoriteit doodt creativiteit door volgzaamheid… De hele tijd kinderen voorkauwen wat ze moeten, wat op school helaas te veel gebeurt, doodt creativiteit. Vertrouwen dat jonge mensen de wereld willen ontdekken, vrienden willen, een fijn leven willen: dat geeft ruimte aan kinderen en jongeren om het leven zelf te gaan ontdekken. Wees daarnaast een leuke, aantrekkelijke, betrokken en betrouwbare ouder en het kind zal je respecteren en de appel zal niet ver van de boom vallen.

Het gaat allemaal om de kwaliteit van de verbinding! Delen wat belangrijk is. Jij biedt iets aan: jouw opvoeding. Geef het kind ruimte daar het zijne of het hare van te vinden. Dat wens ik niet alleen de kinderen die ik zag in de extreme opvoedstijlen van het RTL-programma, maar dat wens ik alle kinderen.

Workshopdag Verbindende Communicatie en opvoeding: zaterdag 22 april. Zie hier voor meer info, ook over locatie en kosten.

Tevens Relatie Check-ups voor ouders en jongeren die uit verbinding zijn geraakt. Zie hier info.

Overwinnen van triggerreacties...

Er zijn meerdere manieren waarop je Verbindende Communicatie kunt verdiepen. Overigens, ook mensen die nooit de basistraining hebben gedaan, maar wel andere aanverwante trainingen en die hier een verrijking in zien, zijn welkom in een verdiepingstraining bij mij.

Even voor de helderheid. De basis gaat om: zonder oordeel contact maken op het niveau van gevoelens en behoeftes. Vanuit zelfempathie je eerlijk uitspreken en daarnaast empathie voor de ander opbrengen. Als beider behoeftes helder zijn zoek je strategieën die beider behoeftes vervullen. Gevoelens, behoeftes en strategieën vertaal je in heldere en concrete verzoeken en je zoekt afstemming daarin. Deze basis wordt in twee dagen behandeld.

Ik heb momenteel twee verdiepingstrainingen: Win-win. Onderhandelen en feedback: verbindende gesprekken voeren. En: Face! Triggerreacties omzetten in constructief handelen.
Face is gericht op bewustzijn van eigen kwetsbaarheden en daarin positieve keuzes creëren: fight, flight, freeze-reacties negatieve kernovertuigingen, schaamte en schuld-gevoelens omzetten in constructief gedrag, dat je behoeftes wel dient. Die vind ik erg interessant. Daar gaat dit stukje verder over. Reageren vanuit triggers is namelijk juist niet dienend aan wat je nodig hebt. Integendeel: het brengt je altijd verder van huis.

Als een auto mij rechts inhaalt schrik ik. Mijn reactie is dat ik de neiging heb even te gaan bumperkleven om deze persoon duidelijk te maken dat dit echt niet kan. Mijn schrik komt voort uit mijn behoefte aan veiligheid in het verkeer. Bumperkleven draagt daar niet aan bij. Dus: laten gaan… adrenalinegolfje verdragen… en mezelf voorhouden dat deze persoon daar een reden voor heeft, zoals haast. En: beter in de gaten houden dat ik niet onnodig op de linkerbaan rijdt.

Op een netwerkborrel waar je je niet op je gemak voelt, verschuil je je achter een grote plant en eet je de nootjes op, want met volle mond kan je immers niet praten. Excuus... Ondertussen wil je er juist graag bij horen en met mensen praatjes maken. Dus wat kan je doen? Bijvoorbeeld met een gemakkelijke collega meelopen en in diens vaarwater ook in contact met mensen komen, dat helpt.

Als een collega, of een leidinggevende je feedback geeft waar jij duidelijk een oordeel in hoort, klap je dicht. Je denkt er het jouwe van en thuis weet je wat je had willen zeggen. Ter plekke je realiseren dat je onaangenaam geraakt bent en kunnen zeggen: ‘Daar schrik ik van, ik wil graag even kijken wat er precies speelt’, houdt de verbinding open en belangrijker nog: je bevriest niet door je schrik te benoemen.

Als je het mechanisme van FFF-reacties doorhebt, kan je zien dat het vaak soortgelijke situaties zijn die jou triggeren. Die raken namelijk aan jouw negatieve kernovertuiging. Als jij diep van binnen denkt, dat je niet echt de moeite waard bent -een oude kernovertuiging-, dan zal je altijd geraakt zijn als iemand jou passeert, of niet groet bij binnenkomst, of weinig ruimte geeft in een vergadering. Die persoon bedoelt dat wellicht niet zo, maar jij reageert vanuit die oude groef. Daar zicht op krijgen en de groef verleggen door een positieve kernovertuiging in het leven te roepen verandert je gedragspatroon.



De laatste stap is dan echt verantwoordelijkheid te nemen voor jezelf. Niet uit schaamte voor de behoeftes van anderen zorgen. Niet vanuit schuld de verantwoordelijkheid van anderen op je nemen. Bij de ander laten, die kan voor zichzelf zorgen. Je hebt je handen vol aan jezelf. Je kan verbinding maken met de ander, zonder verstrikt te raken. Opluchting.


Deze drie stappen behandel ik in de Face-verdiepingstweedaagse op vrijdag 14 & zaterdag 15 april en vrijdag 23 & zaterdag 24 juni.
Ik bied ook een verdieping aan in een reeks donderdagavonden en daarin behandel ik van beide trainingen een en ander, dus ook van onderhandelen en feedback.: 16-3, 23-3, 30-3, 6-4, 13-4, 20-4.

Een derde verdiepingstraining zou kunnen zijn: waarneming scheiden van oordelen en interpretaties. In tijden van ‘nepnieuws’ is dat een hele mooie uitdaging. Ik ga het eens onderzoeken...