Toen ik in 2006 begon met wat toen ‘Geweldloze Communicatie’ heette, op aanbeveling van een zeer enthousiaste vriendin, deed ik dat vooral om mijn relatie te redden. De meesten die in een open training komen, zo merk ik nu, hebben een actueel, persoonlijk motief: ruzie op het werk, een relatie die op de klippen dreigt te lopen, contact met de pubers kwijt, weer ontslagen... Het kan trouwens ook een algemeen motief zijn: een betere communicatie in jouw OR tot stand brengen, onderzoeken of je in je werk als politieman of rechter hier iets mee kan, of algemene levenswijsheid en levenskunst opdoen. Ik wilde dus in 2006 mijn gezin bij elkaar houden door mijn eigen communicatiestijl te onderzoeken. Mijn ex klapte namelijk dicht van mijn open en expressieve wijze van communiceren, dus ik dacht: als ik alles geheel ‘geweldloos’ leer zeggen, gaat hij vast wel weer open voor mij. Niet dus, ik sprak al over mijn ‘ex’.
Ik heb mijn relatie dus niet kunnen redden, maar ik heb wel heel veel wijsheid gevonden waar ik al lang naar op zoek was. Tien jaar later ben ik internationaal gecertificeerd trainer en het verveelt me nog steeds niet.Wat mij vanaf dag één boeide was, dat dit eindelijk een diep doorleefde methode is, die terugvoerde naar de politieke bewegingen van Ghandi en Martin Luther Ling. Een methode, die levenswijsheid en praktisch inzicht bracht, zonder therapeutisch te zijn. Ik hoefde niet in mijn verleden te graven, het werd geen onoverzichtelijke emotionele soep, ik hoefde -godzijdank- niet op kussens te slaan en mijn jeugdtrauma’s weg te huilen.
Wat ik kreeg was helderheid, simpelheid, wijsheid, in dat waar ik velen om mij heen onder zag lijden: krakkemikkige communicatie. Mijn hele leven was ik er al verbaasd over: ouders die langs elkaar heen praatten, leraren die leerlingen niet wisten te bereiken, buren die ruzie maakten om kleine dingen, mensen die mopperden op hun leidinggevenden en andersom, sportverenigingen die uit elkaar vielen door menselijk gedoe…
Die verschrikkelijke onmacht, die ik overal om me heen zag en had gezien, en die ikzelf zo tragisch was gaan ervaren in mijn -ooit zo gelukkige- relatie, daaraan kwam met de komst van GC een einde. Eindelijk tools om beter te weten èn serieus te nemen wat er in mij omging, om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn drijfveren en wensen. En vooral: om dit te doen op een manier, waar anderen niet van op de kast terecht kwamen.
Geweldloze Communicatie, wat nu steeds vaker ‘Verbindende Communicatie’ genoemd wordt, bleek heel goed aan te sluiten bij visies die ik al had, op hoe ik graag wilde dat mensen met elkaar om zouden gaan –respectvol-, hoe macht zou worden vormgegeven –vanuit gelijkwaardigheid-, en hoe leiderschap zou moeten werken –ten dienste van het leven in plaats van ten dienste van het systeem-.
GC is dus niet alleen een communicatiemethode, het is meer, veel meer. Het is ook een visie op sociale en politieke verandering. Het begint bij begrijpen wat jou beweegt, drijft, irriteert, triggert,… In eerste instantie is het dus bewustzijn; en in die zin sluit het aan bij allerlei eigentijdse stromingen, zoals belangstelling voor mindfulness, yoga, gezondheid, voeding, beweging. Ook dat interesseerde mij al sinds mijn zestiende. De boeken die ik in mijn kast had staan waren een mooie voorbode voor GC, van Gordon (opvoeding), Goleman (emotionele intelligentie), Riekje Bosman (psychologie), Eckhart Tolle (Een Nieuwe Aarde), tot mijn belangstelling voor politiek en vooral onderwijs: hoe haal je het beste uit mensen? Wat zijn rechtvaardige systemen?
In tweede instantie is GC een methode die je helpt om aan dat wat jou drijft vorm te geven, onder andere via communicatie. Taal is daarbij heel belangrijk, maar ook je intentie en je bereidheid open te staan voor jezelf en de ander.
In derde instantie is het nieuwsgierig zijn naar wat anderen drijft, oordeelloos, waarbij je op zoek gaat naar afstemming: wat wil ik, wat wil jij en hoe geven we daar invulling aan? In vierde instantie is het een manier van leven, waarbij je het bestaan in het algemeen geen geweld wil aandoen, sterker nog: wil dienen.
Dus wat leer je in een Basistraining Verbindende Communicatie? Zo ongeveer wat hierboven staat, in aanzet dan. Daarna gaat het om oefenen, incorporeren, meer lezen, nog een verdiepingstraining doen wellicht en langzaam maar zeker je deze houding eigen maken. Het is een manier van leven, zonder in een eigen subcultuur te verdwijnen, maar waarmee je juist actief midden in het leven kan staan. De relatie met jezelf, je partner, je kinderen, je collega’s en de wereld om je heen verbetert. Conflicten verminderen, maar blijven ook, want het leren houdt nooit op ;).
Donderdag 8 en vrijdag 9 juni: Basis2daagse. Zie hier mijn gehele aanbod voor de komende tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten