Het is in de mode om tactloos te zijn. Ik hoef geen voorbeeld te noemen, iets met een rare facebookpagina... Dit
geeft veel ophef en het lijkt wel een soort volksvermaak. Is daar vanuit de politiek een goed antwoord op?
Een definitie van tact is: ‘proberen mensen niet
te kwetsen’.
Het is duidelijk dat sommigen het
tegendeel nastreven. Ze hebben ontdekt
hoe makkelijk het is om op pijnlijke knopjes te drukken en lijken te genieten van die
macht. Of zit er meer achter, zoals een gevoel bedreigd te zijn in hun
bestaanszekerheid? Daar krijg ik geen antwoord op, omdat het echte gesprek niet gevoerd wordt. Ik maak mij wel zorgen over deze openlijke verbale agressie. Hoe het tij te keren?
Minister
Asscher noemde dinsdag 24 mei op het NOS-journaal het tactloze gedrag rondom de
facebooksite betreffende Sylvana Simons: ‘walgelijk’, ‘plat’, ‘bot’. Dit zijn
allemaal oordelen. Het vervult hem met afgrijzen en hij is verbijsterd. Dat
zijn emoties, daar kan ik in meevoelen. Helaas schoot hij daarna weer in de
veroordeling en ook in een autoritaire houding. ‘Ja maar’, accepteert hij niet
in de discussie, hij vindt dat er geen enkel excuus voor is: ‘zo ga je niet met
elkaar om.’ Hij noemt het ‘puur racisme’.
De
discussie zit daarmee op slot. Het zijn allemaal stoute kinderen, ze moeten eerst ‘sorry’ zeggen en hun boodschap in nette taal formuleren, dan pas wil Asscher luisteren. Wat hij doet is zich afsluiten voor wat die mensen eigenlijk te zeggen hebben, wat hun drijfveren zijn achter hun handelen. Daarmee draagt hij niet bij aan een oplossing, maar vergroot hij het probleem: zijn reactie
polariseert ook. Feitelijk
tactloos: het kan Asscher niets schelen hoe deze mensen zijn
boodschap ontvangen.
Velen zullen nu vinden dat het zwartmaken van anderen ook
geen tactvol gedrag verdient. Dan vraag ik nogmaals: hoe dit tij van verharding
te keren?
Wat wil Asscher? Respect. Hij vraagt er helaas niet om,
hij eist het. Wat zit er achter het gedrag van de tactlozen?
Misschien gaat het om
een vorm van spel, dus plezier (voor hun dan), gemengd met gezien worden en wellicht zit er ook een stuk bestaansonveiligheid
in waar ze onhandig voor opkomen. Ik weet het niet, ben wel heel benieuwd. ‘Ieder
negatief oordeel is een tragische uiting van een onvervulde behoefte’, zei Marshall
Rosenberg, de ontwerper van de 'Nonviolent Communication'. Nieuwsgierig zijn naar de drijfveren van anderen is de enige manier om erachter te
komen. En wie zich eenmaal gehoord voelt, zal minder hard hoeven roepen. Wat we
dus hard nodig hebben zijn verbindende leiders; Asscher heeft daarin nog wat te leren.
Hester
Macrander. Theatermaker, neerlandica, trainer in Geweldloze Communicatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten